جان فدا , خدمت خلق خواهد مقتدا, چون عزیز جان فدا

چرا سعی نمیکنند شباهتها بسیار باشند؟
چرا خدمت کردن به مردم و خدمت به دین و نظام، نباید از رفتار سردار سلیمانی سرمشق داشته باشد؟
چرا مسیولین مثل سردار جان فدای ملت و ولایت نیستند؟
این سوالات و دهها سوال دیگر، فقط یک جواب دارد ؛ اگر اینچنین بود ، ما مدینه فاضله ای داشتیم که سرآمد جهان بود، و به هر طیف و نظر و به هر دلیلی در شاخصه های مترقی جهانی قرار میگرفتیم. به لحاظ اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و دینی و مذهبی و ملی، از همه مردمان جهان برتر بودیم. سردار سلیمانی که در اوج قدرت و شهرت، خود را سرباز ملت و ولایت میدانست و خادمانه و در کمال خضوع و خشوع ، برترین کارها و بهترین عملکردها را در کارنامه خویش بجا گذاشت، یک مکتب انسان ساز و عملگرا ، برای راه حل مشکلات پیش روی ما به یادگار گذاشت. در اوج واقع گرایی ، سرباز بی ادعا بود ، مطیع محض ولایت بود، با داشتن سه نشان فتح کشوری ، به مردمش عشق میورزید. و خالی و عاری از غرور بود، عاشق شهادت بود، به دنیا دلبسته نبود و فکرش مردمش بود و نظامش، اخلاص و ارادت سرباز ملت، به دین و تمسک به اهل بیت ع در دل سردار بی مثال بود. تنها دیپلمات میدانی بود که هم نبوغ نظامی داشت، و هم سیاست میدانست. خوش اخلاق بود که مکتب ساز شد. دین اسلام خلاصه شده در اخلاق کامل و سردار ، دین را به تمام معنا درک کرده بود. اخلاق خوب و خوش خلقی ، سرباز ملت بود که مکتب سردار سلیمانی را مستحکم بنا کرد. در این مکتب و با این مکتب میشود، من و تو و شما و همه ، از مردم عادی گرفته تا مسیولین پایین و میانی و رده بالا، همه و همه باید مثل سردار ، فکر و ذکرمان و کار و زندگی مان، خدمت به مردم باشد و نوکری اهل بیت ع و تابع ولایت بودن، اینگونه است که جامعه ما مترقی و پیشرفته میشود. و وابسته به استعمارگران نمیگردد. مسیولین ما باید شبیه سردار شوند. شباهت همه شمول، هم در کار شبیه گردیم ، هم در دینداری شبیه شویم و هم در دلسوزی برای نظام، اگر دلسوز نظام و ولایت هستیم، باید و باید خدمت کنیم. این مردم از مسیولین خود ، خدمت میخواهند و کار موثر و نوآوری و رفاه آوری میخواهند. سرباز ملت نوک پیکان ستیز با داعش، استوار بود و محکم و در سیل و زلزله ، در کنار مردم، خادم بود و خدمتگزار و یاری کننده، این تنها رمز موفقیت، محبوبیت و عزیز دل مردم شدن هست.

خواهی که شوی عزیز دل مردم
چو یوسف باید که اسارت بکشی
بازدی شدودلخون شدنم یاد آمد.
لاله خونین و گلگون شدنم شاد آمد.
من دیوانه چو لیلی، عاشق رویش.
سرباز وطن پر پر و مجنون شدنم یاد آمد .

نویسنده: حسین برشان